Week 1 in het weeshuis

Lieve lezers,

Bij deze eindelijk een update van de eerste twee weken in het weeshuis.

De eerste nacht in het weeshuis was even wennen. Met name aan de geluiden die op de achtergrond te horen zijn, blaffende en huilende honden, kippen, varkens en een karaoke bar (mooi is anders). Die nacht werd de finale van het wk voetbal uitgezonden. Ik kon toch niet slapen, dus om 3 uur opstaan was geen punt. De tv in het weeshuis heeft een beperkt signaal, dus keken we de wedstrijd bij de buurman. Samen met alle jongens uit het weeshuis, en twee andere vrijwilligers zaten we op de bank voor een groot scherm. De buurman kwam aan het begin van de tweede helft binnenlopen, was vergeten dat de wedstrijd al een uur eerder was begonnen. Hij bracht ons koffie en thee. Alle kinderen waren voor Duitsland, en wij, de vrijwilligers voor Argentinie. Na het einde van de tweede helft, hadden we geen puf meer voor de verlenging. Weer terug naar bed, en om 5 uur weer op. Door alle geluiden van de kinderen had het geen zin meer om langer in bed te blijven liggen.
Bij het ontbijt hoorde ik dat Duitsland had gewonnen. Een teleurstelling voor de vrijwilligers, maar alle kinderen waren gelukkig. Daarna liep ik met de kinderen mee naar de basisschool, een kwartiertje verderop. Een voor een kwamen de kinderen aangerend het schoolplein binnen. Daar leek het een eeuwigheid te duren voor de schooldag begon. Ondertussen waren de kinderen druk in de weer met spelen en met mijn fotocamera, wat een energie zo vroeg in de morgen. Na een uur kwamen de docenten op hun gemakje het plein op rijden. Vervolgens klonk er een bel, en werden alle kinderen in rijen opgesteld. De vlag werd gehezen, en allerlei liederen werden gezongen, teksten opgelezen, en regels voorgelezen. Dit bleek de openingsceremonie voor het nieuwe schooljaar te zijn. Toen de ceremonie voorbij was, een uur later, liepen we weer terug naar het weeshuis. De route is prachtig, mooie natuur, veel sawa's en bergen op de achtergrond.
Terug in het weeshuis stroomden wat kinderen van de kindergarden binnen, wat onder het weeshuis is gevestigd. De medewerkers van het weeshuis zijn hier ook verantwoordelijk voor, samen met een andere leidster. Rond 10 uur was dit alweer afgelopen. De kinderen bleven nog in en om het weeshuis hangen.
Na de lunch werden we meegevraagd naar een buffelgevecht. Zolang de dieren niet geslacht zouden worden, zoals bij een begravenis, vond ik het prima. In een opentruck reden we met zijn alle naar de locatie van het gevecht. Naast de kinderen en vrijwilligers, werd er een vastgebonden varken met ons mee vervoerd. Het beest maakte vreselijke geluiden. Het was niet om aan te zien. Bij aankomst bleek dat we niet bij een buffelgevecht waren maar bij een begravenis waren beland. Daar waren we helemaal niet op gekleedt, schouders onbedekt en korte broeken. Een van de vrijwilligers vertelde dat bij begravenissen buffels en varkens werden geslacht, vandaar dat wij dat varken moesten meenemen. We kregen vip plaatsen, wat inhield dat we bij de familie mochten plaatsnemen. Er werd gezongen en gedanst, door vrouwen in bijzondere kledij. Vervolgens werden alle varkens naar een bepaalde plek gedragen. De buffels waren nog niet in zicht. Maar aangezien de overledene rijk was, moesten er veel buffels zijn. Iedereen in Toraja werkt hun hele leven voor zijn begravenis. Hoe meer geld je in je bezit hebt, hoe meer buffels je kunt kopen, buffels zijn namelijk erg waardevol en kosten veel geld. En hoe meer buffels geslacht worden tijdens jouw begravenis, hoe beter je het zult hebben in de hemel. Voor mij als westerse klinkt het als een bizarre traditie. Erg bijzonder dat zulke rituelen nu nog steeds in stand zijn.
Tijdens de ceremonie kregen we veel te eten, eerst wat zoetigheid, en daarna een echte maaltijd, terwijl we net hadden geluncht. Het eten was wel erg lekker. Ondertussen werden er nog steeds varkens weggesleept. Het gepiep van de varkens was vreselijk. Ik had erg met de dieren te doen. Op een gegeven moment begon het te regenen en besloten we weg te gaan. Gelukkig nog voor de slachting van de buffels was begonnen. Onderweg kwamen we langs het buffelgevecht, wat eigenlijk onze bestemming was. Een grote groep mensen stond om de buffels heen, wel op afstand, en schreeuwden naar de dieren. Na het eerste gevecht gingen we er weer vandoor.
's Avonds vertrok een van de vrijwilligers, Eline, en kwam de nieuwe vrijwilliger aan, Elike. Ze werd net als wij met open armen ontvangen.

De volgende dag ging ik met een paar vrijwilligers naar Rantepao, op 10 minuten rijden van het weeshuis. Omdat veel kinderen hier hoofdluis hebben, waren we opzoek naar lavendelolie, dat hoofdluis kan voorkomen. Helaas nergens te vinden. Hetzelfde verhaal voor anti-luisshampoo. Het bleef maar regenen, waardoor we weinig zin hadden om nog verder door de stad rond te lopen. In een hotel aten we pisang goreng. yummie!

De rest van de week zijn we bezig geweest met ons eerste projectje, het schilderen van een kast van de kindergarden. Het leek ons een leuk idee een Nederlandse boerderij als thema te kiezen. Een koe, schaap, varken, kip, een boer, tulpen, een bei en een molen. De verf konden we in een toko in de buurt kopen.

Verder zijn we donderdag nog terug geweest naar Rantepao, hebben we een kleine heuvel beklommen, binnen 10 minuten boven. Het uitzicht over Rantepao was mooi. Die dag hoorde ik het nieuws over de crash van het vliegtuig van Malaysia Airlines, wat een vreselijke ramp. Dat moet verschrikkelijk zijn voor alle nabestaanden.

Vrijdag hebben we 's middags bapao gemaakt, met buffelvlees. Het bleek niet eens zo ingewikkeld te zijn als ik had verwacht. En nog veel lekkerder dan de voorverpakte bapao's die in Nederland te krijgen zijn.

Zaterdag werd ons een tour door Toraja aangeboden door Manaek, het hoofd van het weeshuis. Tijdens de tour bezochten we Lemo, waar graven in de wand van een berg te zien waren, de markt in Makale, groots opgezet, met veel groentes en levende varkens. Daarnaast hebben we graven in een grot gezien en babygraven in een boom. Volgens de traditie leeft de ziel van de baby verder door het groeien van de boom. De resten van de baby's waren inmiddels al verwijderd. Maar nogsteeds bezoeken vrouwen die een kinderwens hebben deze boom, in de hoop zwanger te worden door de vruchtbaarheid van de boom. Daarna zijn we naar een traditioneel dorp geweest, met traditionele huizen die verspreid over heel Toraja te zien zijn. Een huis was beschikbaar gesteld voor toeristen om van binnen te bekijken. De beganegrond was gedeeltelijk open, om buffels of varkens te houden. Met een trapje naar boven kwamen we terecht in het binnenhuis. Twee slaapkamers en een keuken/woonkamer. De slaapkamer aan de achterzijde is voor de opa en oma, die aan de voorkant voor de rest van de familie. Als een opa of oma komt te overlijden, wordt deze vaak niet direct begraven, omdat er niet voldoende geld is voor een begravenisceremonie en voldoende buffels. De overleden opa of oma blijft dan tot die tijd in de slaapkamer liggen, naast de ander.
's Middags hebben we geluncht in een mooi restaurantje. Daar tegenover was een moskee te zien, waarschijnlijk een van de weinigen in Toraja, aangezien het meerendeel Christenen zijn.

Zondag stonden we vroeg op om om 7 uur in de kerk te zijn. De kerkdienst duurde voor mijn gevoel erg lang, waarschijnlijk omdat ik de helft van de teksten niet begreep en ik daarnaast moe was. Ik had een boek meegenomen om mijzelf bezig te houden, maar viel uiteidenlijk bijna in slaap. Ondanks dat was het een bijzondere ervaring. Aan het einde van de ochtend vertrokken we met z'n allen naar Rantepao, waar we in een dichtbij gelegen dorpje aan een bergwandeling begonnen. Maar een paar kinderen gingen met ons mee, en een van de medewerkers van het weeshuis. Tijdens de klim kwamen we erachter dat het veel zwaarder was dan verwacht, wij hadden ons laten vertellen dat het wel meeviel. Niemand had ons er op gewezen dat het wellicht verstandig was een lange broek en lange mouwen aan te trekken. Dus zat iedereen, met uitzondering van de kinderen, onder de schrammen en mierenbeten. Na een uur hadden we de top bereikt. Een prachtig uitzicht over een gedeelte van Toraja, en een fris windje om op adem te komen. De terugweg was zwaarder en nog gevaarlijker dan de heenweg. Na anderhalf uur waren we weer terug beneden. Daar stond de lunch op ons te wachten, nasi goreng met ei. Het was een geweldige hike, maar een keer is voor mij voldoende. Vermoeid reden we over een slechte wegen naar een waterval, waar we konden zwemmen. Helaas liet het weer het niet toe, het was koud en het regende. De weg er naar toe was erg stijl, en onze truck waarschijnlijk erg zwaar, waardoor we op een gegeven moment bijna naar beneden gleden. De waterval was mooi om te zien, maar het zwemmen ging niet door.
's Avonds aten we voor de verandering eens aardappelen, het was opzich best lekker, maar ik miste de rijst wel een beetje.

Het verslag van week 2 volgt hopelijk snel!

Liefs Floor