Aankomst in Makassar en de reis naar Rantepao

Lieve lezers,

De eerste twee weken in het weeshuis in Bua zijn voorbij gevlogen.

Op 9 juli stapte ik in het vliegtuig richting Indonesie. De wedstrijd Nederland - Argentinie helaas moeten missen. Tijdens de vlucht werden we wel op de hoogte gehouden door het personeel, met uiteindelijk het nieuws dat Nederland niet door was naar de finale.
Onderweg een tussenstop in Kuala Lumpur, vervolgens door naar Jakarta. Vanuit Jakarta vloog ik naar Makassar. Voor het eerst dat ik helemaal in mijn eentje, zonder een bekende vlieg. Tijdens het eerste deel van de vlucht zat ik naast een jongen uit Enschede, een gezellige reispartner. Tijdens de vlucht van Jakarta naar Makassar was ik de enige buitenlandse, ik voelde mij erg bekeken. Toch was er een jonge vrouw die mij aansprak, waar ik een praatje mee kon maken, waardoor ik mij iets meer op mijn gemak voelde.

Ik zou voor 3 nachten in Makassar verblijven in verband met de transfer naar Rantepao, die gepland was samen met andere vrijwilligers, die een paar dagen later zouden arriveren in Makassar.
Op het vliegveld van Makassar werd ik opgehaald door Firdaus, een chauffeur van het hotel waar mijn eerste nacht zou doorbrengen. Hij nodigde mij uit om de volgende dag met zijn familie de verjaardag van zijn dochtertje te vieren, bij hem thuis. Het was voor mij erg bijzonder dat hij een wildvreemde uit het buitenland bij hem thuis wilde uitnodigen om iemands verjaardag te vieren. Ik voelde mij erg vereerd. Het hotel was trouwens erg luxe, wat ik niet had verwacht, met een heerlijk bed om in weg te dromen en een mooie badkamer.
De volgende ochtend was ik te laat voor het ontbijt, door de wekker heen geslapen. Ik werd om half 12 wakkergebeld door de chauffeur van de vorige avond, terwijl ik al om 12 uur moest uitchecken. Zonder zijn telefoontje was ik waarschijnlijk pas een een paar uur later wakkergeworden. Hij vertelde dat hij al in het hotel was en op mij wachtte. Binnen een minuut werd er op mijn kamerdeur geklopt, dus snel aangekleed en open gedaan. Daar stond Firdaus, samen met zijn vrouw en jarige dochtertje. Ik schaamde mij vreselijk, ik had geen idee hoe lang ze beneden al hadden staan wachten. Binnen een kwartier stond ik beneden, en vertrokken we in de richting van zijn huis. Onderweg reden we langs een bakkerij, om voor mij ontbijt te regelen, vervolgens werden een paar familieleden opgepikt en kwamen we naar ongeveer een uur rijden bij zijn huis aan.
Daar ontmoette ik zijn ouders en zussen. Ik werd heel gastvrij ontvangen. Een groot deel van zijn familie woonde in het huis. Zijn familieleden probeerde een gesprekje met mij te voeren, maar door het gebrekkige Engels bleef het erg oppervlakkig. Maar het feit dat ze het al probeerde vond ik al geweldig. Ze leken oprecht geinteresseerd in mij. Ik voelde mij al snel thuis bij zijn familie. Firdaus liet mij de buurt zien, en de moskee tegenover het huis. Rondom de moskee waren kinderen aan het spelen, die erg verrast waren door mijn aanwezigheid. Ik vermoed dat ze nog nooit een blank persoon hadden ontmoet, en zij mij beschouwden als iemand van een andere planeet. De moskee zag er verder prachtig uit.
's middags heb ik even geslapen, vanwege de jetlag had ik 's nachts bijna geen oog dicht gedaan. Rond 16:00 uur werd ik wakker door geluiden uit de woonkamer. Andere familieleden waren ondertussen aangekomen.
Rond 19:00 uur was de zon onder, en begon het gebed voorafgaand aan het eten. Schalen met nasi goreng, mie, sate en groenten stonden al op tafel. Echt een feestmaal. Na het gebed, konden we beginnen met eten. Daarnaast had Firdaus nog gezorgd voor een verjaardagstaart voor zijn dochtertje. Bij het uitblazen van de kaarsjes moest ze met iedereen op de foto. Omdat er na afloop nog een grote hoeveelheid eten overwas, kreeg ik ook nog wat mee, een paar maiskoekjes. Enak enak!!
Rond 9 uur werd ik door Firdaus, zijn vrouw en dochtertje naar de homestay gebracht, vlak aan de kust, waar ik de komende 2 nachten zou verblijven. Een prima homestay, met een paar kamers voor de gasten en beneden een soort woonkamer.
Dat de eerste dag in Makassar al zo bijzonder zou zijn had ik niet verwacht.

De volgende morgen, 12 juli, was ik gelukkig nog net optijd voor het ontbijt. Toast, met een gebakken ei, jam en een banaan. Daarna heb ik tot 15:00 uur geslapen. Ondertussen waren twee andere vrijwilligers ook al een dag in Makassar. Van te voren hadden we afgesproken dat we dag voor vertrek naar Rantepao samen zouden eten. Het bleek dat zij deze nacht in dezelfde homestay zouden slapen. 's Avonds ontmoetten we elkaar, en aten we nasi in een warung waar veel locals aan het eten waren. Het was leuk ze die avond al te ontmoeten. Bernadette en Ralph waren net zo benieuwd als ik naar het weeshuis.

De volgende dag stonden we vroeg op en werden we rond 9 uur opgehaald door de chauffeur die ons naar Rantepao bracht.
Het was een ruim busje, voor maar drie passagiers. Het andere meisje dat met ons zou meereiden had besloten nog een dagje langer in Makassar te blijven, waardoor we niet met z'n vieren maar met zijn drieeen naar Rantepao zouden afreizen. Het landschap onderweg was prachtig, de eerste paar uur was het landschap vlak, met uitpuilende bergen op de achtergrond. Vervolgens reden we door de bergen en langs de westkust van Sulawesi. Een mooie heldere zee.
Onderweg stoptten we een keer om te lunchen, met prachtig uitzicht op een kustplaats. De tweede en laatste stop was in de bergen, tevens met een prachtig uitzicht, om thee te drinken.
Na 9 uur rijden kwamen we bij het weeshuis in Bua aan. Het was inmiddels 18:00 uur. Alle kinderen stonden ons buiten op te wachten, direct een warm welkom. Binnen werden we verwelkomd door twee andere vrijwilligers, Lisa en Eline. Eline zou een dag later weer vertrekken, Lisa bleef nog een week. Lisa vertelde ons hoe het dagelijksleven in het weeshuis eruit zag, en wat onze taak als vrijwilliger is. Het bleek dat de vrijwilligers geen duidelijke verantwoordelijkheden hebben, en dat het op de vrijwilligers zelf aankomt wat voor activiteiten ze willen ondernemen. In het weeshuis verblijven momenteel 12 kinderen, waarvan de helft jongens en de andere helft meiden betreft. kinderen slapen in een gescheiden jongens en meisjes kamer, met een eigen badkamer. De vrijwilligers hebben een gedeelde slaapkamer en een badkamer. Verder is er een grote woonkamer met tv en cdspeler, een eetkamer, een keuken en een ruimte om af te wassen en kleding te wassen. Daarnaast bevindt zich onder het weeshuis een cresh voor kinderen tot 5 jaar oud. De kinderen in het weeshuis hebben een leeftijd van tussen de 6 en de 18 jaar. Het grootste deel van de kinderen is geen weeskind, maar heeft bijvoorbeeld nog maar een ouder, waardoor er niet voldoende geld is om te kunnen zorgen voor het kind. Veel kinderen werden voor hun verblijf in het weeshuis erg verwaarloosd, en hadden bijvoorbeeld niet de mogelijkheid om naar school te gaan. Naast vrijwilligers zijn er twee vaste lokale medewerkers, een leidster en een kok. Beide hebben zij de verantwoordelijkheid over de kinderen in het weeshuis. Het hoofd van het weeshuis vanuit Sulawesi, Manaek, woont in een dorpje hier verderop, en komt regelmatig een bezoekje brengen aan het weeshuis, om te controleren of alles goed loopt, en dient tevens als contact persoon voor de vrijwilligers.
Het weeshuis is opgezet door een man uit Nederland in samenwerking met Manaek, in 2004, en is van oorsprong een christelijk weeshuis.'s Avonds voor het avondeten vindt het gebed plaats, wat circa 20 minuten duurt.
De kinderen staan 's ochtends rond 5:00 uur op hun klusjes te doen en zich te wassen en aan te kleden, voorafgaand aan het ontbijt. Rond 6 uur vertrekken de eerste kinderen naar school. De vrijwilligers hebben zelf de keuze hoelaat ze willen opstaan, zelf vind ik het wel gezellig om ook rond 5 uur uit bed te komen, om samen met de kinderen te ontbijten.

Binnenkort zal ik weer een update plaatsen over de afgelopen twee weken in het weeshuis. Tot gauw!

Ik hoop dat alles goed gaat met jullie in Nederland, en dat jullie net zo genieten van de vakantie als ik. En voor de werkenden onder jullie, heel veel sterkte!

Veel liefs,

Floor