Afscheid van Petungroto

Lieve allemaal,

Na vier weken in Petungroto te hebben gewoond en gewerkt was het op 31 augustus tijd om afscheid te nemen. De avond ervoor hadden we met alle dorpen en alle studenten die deelnemen aan het COP een afsluiting op het nieuwe schoolplein van de junior highschool. Er waren ontzettend veel mensen, ook veel gastouders van studenten uit de andere dorpen waren gekomen. Als eerst werden er een aantal speeces gehouden door o.a. het hoofd van de petra universiteit, dat het COP grotendeels organiseerd, het hoofd van de junior highschool en anderen. Vervolgens werd er per dorp nog een liedje of dansje opgevoerd. Omdat we diezelfde dag pas gehoord hadden dat dit zou plaatsvinden hadden we maar weinig tijd om wat voor te bereiden. Twee van mijn medestudenten, een jongen en een meisje hadden toevallig al een liedje voorbereid voor de sluitingsceremonie in Surabaya en hebben datzelfde nummer die avond gezongen. De andere dorpen hadden in een korte tijd ook nog iets leuks kunnen neerzetten. Uiteindelijk ging het meer om het idee dat we allemaal samen waren gekomen en gezamenlijk het project konden afsluiten, met als hoofdproject de junior highschool.
Na alle optredens speelde een lokaal bandje nog een aantal nummers.
Ondertussen werden er ook hapjes uitgedeeld, lekkere indonesische snacks. De sfeer was erg goed, iedereen was vrolijk en er werd veel gelachen, met name tijdens de optredens. Die avond besefte ik mij pas echt dat het afscheid naderde. Ik had een dubbel gevoel, van de ene kant wilde ik mijn gastgezin en het dorp niet verlaten omdat ik mij er zo thuis voelde en de mensen zo lief voor mij waren, maar van de andere kant vond ik het idee om verder te reizen ook wel fijn.

Aan het einde van de avond gingen Sheila (mijn huisgenootje) en ik terug naar huis om ons gastgezin te verrassen. Op zondag waren we in Kediri geweest om cadeautjes te kopen voor ons gastgezin. Het hele gezin heeft van mij fruit, koekjes en andere lekkernijen gekregen, een paar mooie opscheplepels en een aantal zeepjes en tandenborstels. Voor het jongste meisje van de familie, Sulis, ongeveer 14 jaar, de zus van de man van de dochter van mijn ibu, had ik nog iets extra's. Uit Nederland had ik te veel kleren meegenomen om mee te slepen tijdens het rondreizen, dus besloot ik een deel weg te geven. Op het moment dat de bazaar in het dorp plaatsvond had ik de kleding nog nodig, vandaar dat ik het pas op de laatste avond heb weggeven. Uiteindelijk heb ik een goed gevulde tas met kleding aan Sulis gegeven. Daarnaast nog een etuitje met wat make-up wat ik waarschijnlijk toch niet ging gebruiken, aangezien ik in het dorp nooit ook maar iets van make-up heb gedragen, en het luchtje wat ik in mijn toilettas had zitten, wat zij zo lekker vond ruiken heb ik haar ook gegeven. Sheila, mijn huisgenootje, had voor iedereen nog een jurkje of bloesje van batik uit Yogjakarta. In eerste instantie maakte ze de cadeaus niet open, omdat het ongebruikelijk is om dat in het openbaar te doen. Toch waren Sheila en ik erg benieuwd wat ze van de cadeaus vonden, dus hebben gevraagd het uit te pakken. Tijdens het uitpakken kreeg iedereen een glimlach op hun gezicht, volgens mij waren ze erg verbaast wat we voor ze hadden gekocht. Sulis had die dag al een paar traantjes gelaten, omdat ze wist dat we de volgende dag zouden vertrekken, en nu na de cadeaus begon het weer. Op een of andere manier kon ik nog niet huilen, ik was denk ik nog niet klaar om afscheid te nemen. Ik kreeg zelfs nog een knuffel van iedereen.

De volgende morgen stonden we vroeg op, om rond 7:30 uur te kunnen vertrekken. De voorgaande avond had ik mijn backpack al ingepakt en weggebracht, zodat ik alleen nog een klein rugzakje hoefde in te pakken voor de terugweg naar Surabaya. Tijdens het ontbijt, noedels met ei en warme thee, was ik voor het eerst erg stil. Ik had totaal geen zin in het afscheid. Mijn ibu en bapak kwamen ook binnen om te kijken of ik alles al had ingepakt en ik klaar was om te vertrekken. Mijn ibu had al tranen in haar ogen toen ze binnen liep. Dat was het moment waarop ik ook begon te huilen. Mijn ibu zei dat ze van mij hield en mij erg zou missen en dat ze bang was ik haar zou vergeten als ik terug ben in Nederland. En dat ik maar terug moest komen naar Petungroto als ik weer eens in Indonesie ben. Ook de anderen zeiden dat ze mij erg zouden missen. Nog een keer namen we afscheid van elkaar, het was erg moeilijk, omdat de kans zo veel groter was dat ik ze nooit meer zou zien dan dat ik ze wel nog een keer zou ontmoeten. Ondertussen zit ik alweer met traanoogjes voor het computerscherm.
Voordat we het dorp verlieten liepen we eerst nog naar onze basecamp, de plek waar we elke avond een meeting hadden. Voor het huis stond al een heel afscheidcommitee van moeders met kinderen. Allemaal in tranen. Ondanks dat dit niet mijn gastfamilie was, kende ik ze wel van gezicht. Ook het afscheid van deze dorpsbewoners was niet gemakkelijk en het raakte mij dat ze vertelde dat ze mij ook zouden missen. Zulke lieve en gastvrije mensen zal ik waarschijnlijk niet snel meer leren kennen. Altijd een lach op hun gezicht, daar mag iedereen wel een voorbeeld aan nemen. En natuurlijk het lekkere eten wat mij 's ochtens, 's middags en 's avonds werd voorgeschoteld zal ik missen. Normaal eet ik bijna nooit eieren en nu kan ik niet meer zonder. Maargoed om terug te komen op het afscheid, toen we de truck ingingen en wegreden uit het dorp, stonden alle dorpsbewoners voor hun huis te zwaaien. Ook het jongetje dat mij sinds een week elke morgen wakker maakte door op mijn bed te gaan zitten, zag ik zwaaien. Rond de balai desa (de city hall) en de elimentary school, stonden enorm veel kinderen te zwaaien. Dat was misschien nog wel het zwaarst, om afscheid te nemen van die hele zwerm kinderen. De kinderen die altijd zo enthausiast waren geweest tijdens de lessen, graag met je wilde spelen en ongegeneerd naar je konden staren. Onderweg naar Kediri, waar we over zouden stappen op de bussen, kwam ik er erachter dat de dochter van mijn ibu met haar man achter ons aanreden op de scooter. Eenmaal in Kediri heb ik nogmaals afscheid van ze genomen en ben ik in de bus gestapt. Als ik nog langer buiten was blijven staan was ik waarschijnlijk weer in huilen uitgebarsten. Het scheelde wel dat iedereen verdrietig was en we elkaar konden troosten. Pas toen we wegreden uit Kediri besefte ik mij dat we niet maar voor een weekendje het dorp zouden verlaten, maar voorgoed.

Onderweg naar Surabaya bedacht ik mij wat ik niet zou missen uit het dorp. Allereerst de mandi naast de koeien en kippenstal. Al hoewel het geloei van de koeien en het gepik van de kippen terwijl je aan het mandieen bent is toch wel bijzonder en heeft ook wel iets. Dus dat zal ik uiteindelijk toch wel missen, maar waarschijnlijk het koude water niet. Daarnaast zal ik het niet missen om nooit een minuutje voor mijzelf te hebben, omdat er op ieder moment wel iemand naast mij zat als ik bijvoorbeeld even wilde lezen of schrijven of de slaapkamer inliep als ik eventjes wat aan het zoeken was. Een momentje rust leek mij heerlijk, maar het continue gezelschap was toch ook wel gezellig. Dus zal ik dit uiteindelijk toch missen? Ik denk het wel. Verder weet ik zeker dat ik het niet zal missen dat sommige dingen niet goed geregeld waren. Maar toch hoorde dat wel echt bij het project en bij de cultuur in het dorp, dus is het niet iets wat niet had moeten gebeuren. Het is tenslotte wel Indonesie.

Bij aankomst in Surabaya was iedereen bekaf van alle emoties en de busrit. We kregen een lunch bij de Petra universiteit en liepen daarna naar het hotel waar we de eerste paar avonden in Indonesie ook hadden geslapen. Het voelde gek om weer terug te zijn in Surabaya, vanwege de drukte, de vieze lucht van de uitlaatgassen en de luxe van het hotel en de universiteit. Deze nacht deelde ik weer een kamer met Brenda, de volgende dag na de sluitingsceremonie zou ze weer vertrekken naar Nederland. Het was leuk om de laatste avond en ochtend nog gezellig te kunnen kletsen. 's Avonds verzamelde ik met mijn groepje (alle studenten uit Petungroto) bij de universiteit. Vanuit daar reden we met de auto naar een van de shopping malls in Surabaya. Wat enorm en wat veel (dure) winkels! Dat was ik totaal niet meer gewend. Ook de eetkraampjes zagen er naar mijn idee ongezellig uit, ik vond het in eerste instantie helemaal niet leuk om daar te zijn. Het was gelukkig wel gezellig om de laatste avond nog met onze groep samen te zijn en gezamenlijk te eten, al was dat niet echt het geval omdat we om de beurt ons eten gingen bestellen bij verschillende tentjes. Uiteindelijk ben ik toch blij dat ik mee ben geweest.

De volgende ochtend begon de sluitingsceremonie al vroeg. Als eerst waren er een aantal speeches, daarna begonnen de optredens per dorp. Voor het optreden werd er eerst een klein stukje verteld over wat we in ons dorp hadden gedaan. Ons dorp had verschillende liedjes en dansjes ingestudeerd. Het was geen gezicht, maar we hadden gelukkig wel lol met z'n allen. Ook de optredens van de andere dorpen waren geslaagd, we hebben weer veel kunnen lachen. Aan het einde van de ceremonie kregen we nog een officieel bewijs van deelname aan het COP en een dvdtje met foto's. Na de lunch was het tijd om afscheid te nemen van mijn groep. We waren allemaal verdrietig maar wisten wel dat het mogelijk was om nog contact konden houden via facebook of email. Daardoor was het afscheid toch minder zwaar dan het afscheid van mijn gastgezin. Na het project vertrokken veel Nederlandse studenten al vrij snel naar Bali, dus daar moest ik ook afscheid van nemen.

Ik kijk met een goed gevoel terug op het project. Ik heb veel geleerd van de dorpelingen, van mijn gastgezin, mijn huisgenootje en van de andere studenten. En ik ben misschien ook wel wat meer te weten gekomen over mijzelf.

Voorlopig zal ik waarschijnlijk geen reisverslag meer kunnen plaatsen. Dus het volgende verslag zal even op zich laten wachten.

Liefs Floor