Afsluiting van het eerste deel van de minor

Inmiddels ben ik alweer in de derde week van de fieldwork periode, en loop ik een beetje achter met het bijhouden van mijn reisverslagen.

Zoals ik al eerder schreef, was in de week van 18 april het individuele mondeling examen gepland. Na eerst veel te lang te hebben gezocht en getwijfeld over een onderwerp, moest ik toch maar een keuze maken.
Tijdens het project, gedurende de afgelopen 5 weken, hebben we ons gefocust op intercultural communication in een opvanghuis voor vrouwen die in aanraking zijn geweest met huiselijk geweld. Het opvanghuis waar we ons onderzoek deden ligt in Frederikshavn, een kustplaats met een grote haven, ten noorden van Aalborg. Daar zijn we twee keer heen gereden om een van de staffmembers te interviewen. Een aantal vrijwilligers hebben we via de telefoon en per mail kunnen interviewen. Helaas kregen we het niet voor elkaar om een van de bewoners te interviewen. Ondanks dat hebben we veel geleerd, het was een interessante instelling en setting om meer over te weten te komen.
Elke week hadden we een meeting met onze counselor van de UCN, verder werkten we zelfstandig, geen colleges meer. Mijn projectgroepje bestond uit drie fysiotherapie studenten (uit NL, DK, LT), één MBRT student (DK) en ik als verpleegkunde student. Het was een gevarieerde groep, qua achtergrond maar vooral de manier van (samen)werken. Aan het begin verliep de samenwerking af en toe een beetje moeizaam, maar langzamerhand groeiden we allemaal in het aangeven van onze grenzen en het bespreken van problemen, waardoor het een stuk beter ging. We hebben tijdig het eindproduct kunnen inleveren, en waren alle vijf tevreden over het resultaat.

Maar daarna was het dus tijd voor het individuele mondelinge examen. Het was de bedoeling in 5 minuten je gekozen onderwerp te presenteren aan de counselor en examinator, in de daarop volgende 20 minuten was ruimte voor discussie. 5 minuten is niet lang, dus de presentatie kon niet te uitgebreid zijn. De presentatie moest met het eindproduct te maken hebben, maar mocht geen informatie bevatten die al eerder was beschreven. Ik koos er voor om dieper in te gaan op het perspectief van vrouwen die blootgesteld zijn aan huiselijk geweld en hulp hebben gezocht bij health care services en andere instellingen. Dit perspectief miste in ons eindproduct, dus dat leek mij een mooie aanvulling.
De dag van de presentatie was ik vreselijk zenuwachtig, nu moest het echt gebeuren. Onderweg naar de uni kwam ik een van de groepsleden tegen die net haar mondelinge examen had afgerond, ze leek niet zo tevreden. De zenuwen namen daardoor nog meer toe. Ik was toch niet zo zeker over mijn voorbereiding. De 5 minuten vlogen voorbij, daarna was het tijd voor de discussie, die eeuwen leek te duren, ze bleven maar vragen stellen, en twijfelde ook af en toe welke vraag ze het meest geschikt vonden om te stellen. De counselor kon af en toe niet de goede woorden vinden, waardoor ik haar vraag niet altijd even goed begreep. De examinator was voortdurend aan het knikken, wat mij nog nerveuzer maakte, maar ook de indruk gaf dat het niet totale onzin was wat ik vertelde.
Na de discussie werd ik even naar buiten gestuurd, zodat ze mijn beoordeling konden bespreken. 5 minuten later werd ik weer naar binnen geroepen, en bleek ik een 10 (B) te hebben gehaald!
Ik was ontzettend opgelucht.

's Middags om 16:00 uur begon de diploma uitreiking, waar we wat champagne en ons diploma kregen uitgereikt. Heel leuk! En nog een toespraakje van een van de docenten waar we veel contact mee hebben gehad. We konden een hapje eten en gezellig blijven zitten zolang we wilden. Rond 22:00 uur verlieten we de uni en vertrokken we naar ons huisje, gevolgd door de rest van de studenten. Daar hebben we nog een tijdje gezeten, waarna we de stad in zijn gegaan. Een gezellige laatste avond met iedereen!

De volgende ochtend stond ik vroeg op om naar het vliegveld te fietsen, een halfuurtje verderop, om Eglé uit te zwaaien, een van de Litouwse studenten. Heel gek dat het toen ineens zo officieel was. En ongelooflijk hoe we binnen een korte tijd zo hecht zijn geworden.
De rest van de dag heb ik veel uitgerust, 's avonds nog uiteten geweest met de twee meiden uit Oostenrijk en het meisje uit Spanje. Erg gezellig, maar ik kreeg geen hap door mijn keel.

Zaterdag ochtend nog twee meiden uit Litouwen uitgezwaaid, 's avonds de twee uit Oostenrijk. 's Avonds kwamen mijn ouders op bezoek, de perfecte afleiding nu de andere studenten waren vertrokken. Heel gek om ze na een paar maanden ineens weer te zien, in een andere omgeving, een omgeving die voor mij vrij bekend is en voor hen nog onbekend. We zijn 's avonds uiteten geweest bij een gezellig restaurantje, een van de weinige hippe tentjes hier in de buurt waar je ook nog lekker kunt dineren :).

Zondag hebben we ontbeten, of beter gezegd "gebruncht" bij de Penny Lane, een leuk cafeetje aan de Boulevarden. Een enorme schaal vol met brood, beleg, yoghurt, salade, fruit en zelfs een brownie. Daarna hebben we een stuk door de stad gelopen, een deel van de street art route gezien en vervolgens naar de Lindholm høje gereden en nog even snel lang de universiteit. Het weer was wisselvallig, het ene moment scheen de zon, het volgende moment kwam het met bakken uit de hemel vallen. Aan het eind van de middag hebben we geborreld in café Luna (om de hoek bij de airbnb van Peter en Carine). Omdat de zon ineens weer volop scheen besloten we nog een stukje te gaan wandelen. Onder de spoorweg door, naar een park met de "zingende" bomen. Door het park heen staan een aantal paaltjes met de naam van een artiest die ooit in Aalborg heeft opgetreden, met een bepaald nummer, dat je daar kunt beluisteren. Heel grappig. Via de uitgestrekte begraafplaats aan de andere kant van het park, zijn we weer richting het centrum gelopen. Omdat het zondag was en veel dingen gesloten waren, hadden we niet veel keus qua restaurants, en hebben we weer bij hetzelfde restaurantje gegeten.

Maandag hebben we nog met z'n 3en ontbeten bij café Peace, dat mochten ze niet missen, aangezien Jantine ze ontzettend enthousiast had gemaakt over dit tentje, haha. Michelle schoof ook nog even aan voor een kopje koffie. En toen braken de laatste minuten samen met mijn ouders alweer aan. Het was gek om weer afscheid te moeten nemen na slechts 2 daagjes elkaar te hebben gezien. Ondanks dat het zo'n korte periode was heb ik er zeker van genoten!

Tot over een week of 6 weer in Nederland!

Liefs Floor

Ps. De reisverslagen van de afgelopen weken volgen snel weer.